Św. Borys urodził się w pierwszej połowie IX wieku. Jego ojcem był Presjan, władca Bułgarii z dynastii Krum. Presjan nosił jeszcze pogański tytuł chana. Borys, panujący od 852 r., był pierwszym władcą Bułgarii, który przyjął tytuł kniazia, prawdopodobnie w związku z przejściem na chrześcijaństwo. Około 864 r. przeprowadził oficjalną chrystianizację Bułgarii po krwawej rozprawie ze swoimi bojarami. Chrzest Borysa i chrystianizacja kraju nastąpiły za sprawą misjonarzy bizantyjskich. Potem Borys zwrócił się do papieża Mikołaja I z prośbą o utworzenie w Bułgarii patriarchatu, jednak nie uzyskał zgody. Jego następca, Hadrian II podtrzymał tę decyzję, wtedy rozczarowany Borys odwrócił się od Rzymu i skierował się z powrotem w stronę Bizancjum. Ignacy, patriarcha Konstantynopola, uznał ziemie bułgarskie za podległe swej władzy, wchodząc z tego powodu w spór z papieżem Janem VIII, który nawet zagroził mu klątwą. Mimo to Ignacy wysłał do Bułgarii arcybiskupa i dziesięciu biskupów z zadaniem podjęcia pracy misyjnej w tym kraju. Uczniowie św. Cyryla i Metodego, wygnani z Moraw i przyjęci przez Borysa, Klient, Naum i Angelary, wprowadzili w Bułgarii słowiańską liturgię.

W 890 r. Borys abdykował na rzecz syna Władimira i wstąpił do klasztoru w Akoba. Kiedy pod rządami nowego króla zaczęły odżywać dawne wierzenia, Borys powrócił do władzy, karząc okrutnie nieudolnego następcę przez oślepienie. Potem, w 893 r., po ustanowieniu władcą drugiego syna, Symeona I ponownie ustąpił z tronu i schronił się do klasztoru, gdzie zmarł jako mnich.

Już jako mnich wziął udział w tzw. soborze presławskim (893 r.), popierając uznanie języka słowiańskiego za oficjalny język państwa i Cerkwi. Zmarł 7 maja 907 r. i tego dnia przypada jego wspomnienie, a w Bułgarii, gdzie św. Borys czczony jest jako narodowy patron – na 2 maja.

Św. Borys przedstawiany jest zazwyczaj jako młody człowiek, w tunice, często z nakrytą głową i z krzyżem w dłoni.

Imię Borys pochodzi od słowiańskiego imienia Borysław, które oznaczało „waleczny oraz sławny”.