---

---

---

---

Różne artykuły

Pan Bóg dał ludziom babcię

Gdy Pan Bóg stworzył świat, stworzył też pierwszych ludzi,

Którzy byli najdoskonalszym dziełem Jego rąk.

Lecz ludzie opuścili Eden.

Zaczęli w pocie czoła urządzać sobie świat,

Opiekując się nim,

Wychowując dzieci,

Starając się zdobyć szczęście,

Bo szczęście to coś, do czego człowiek

– Z rozkazu Boga –

Ma dążyć ze wszystkich sił.

Kiedy Bóg zamknął przed ludźmi Raj,

Nie chciał ich zrobić sierotami.

Przecież był dla nich jak najlepsza matka.

I cierpiał, widząc,

Że Jego dzieci

Pozbawione są opieki.

Ale miał na to sposób:

Stworzył – matkę.

Sprawił, że więź między nią i jej dziećmi,

Choć oparta jest na miłości,

Jednak na miłości szczególnej, wyjątkowej

I nigdzie się niepowtarzającej.

To matka jest kimś, bez kogo człowiek nigdy nie jest kompletny.

Zobaczył jednak dobry Bóg,

Że dzieci są samotne i smutne,

Kiedy ich rodzice,

Dążąc z powrotem do Boga,

Pracując na powrót do Niego,

Nie mieli czasu,

By dzieciom dać miłość,

Ciepło,

Dotyk kochanych rąk…

Zamyślił się dobry Pan Bóg, tak bardzo kochający swe dzieci,

Jak mógłby im pomóc w niedoli,

Dać więcej niż ciężką pracę,

Nauczyć kochać.

I w swojej wielkiej mądrości,

I w swojej wielkiej miłości,

I w swoim wielkim współczuciu dla ciężkiej doli człowieka

Dał dzieciom babcię.

Babcię która ma czas, gdy matka ciężko pracuje.

Babcię dającą miłość, gdy zmęczona matka śpi.

Babcię uczącą kochać, dorastać, współczuć,

Kochać świat, Boga i ludzi.

Babcię której obecność jest jedyna, niezastąpiona, niezapomniana.

Babcię, której miękkie ciepło

Towarzyszyć będzie w życiu:

W chwilach dobrych i złych,

W szczęściu i smutku,

W sercu i w pamięci.

Babcię, której w całym świecie nie zastąpi nic!

Najdroższa Babciu!

Tak właśnie myślę o Tobie, tym dla mnie jesteś:

– cudownym darem dobrego Boga.

Kochana Mamo!

Babciu moich dzieci,

Jesteś w moim życiu kimś jedynym,

Kimś, kogo dał mi Pan Bóg,

Żebym nigdy nie była samotna.