święty Dubricius (Devereux, Dyffryg, Dybrig) z Walii (z Caerleon, z Llandaff) (ok. 465–545/550) |
14 listopada |
Św. Dubricius z Walii urodził się w Madley w Herefordshire w Walii. Był wnukiem św. Brychana i nieślubnym synem Efrddyl, córki króla Peibio Clafroga z Ergyng. Jego dziadek wrzucił matkę do rzeki Wye, gdy odkrył, że jest w ciąży, ale udało jej się uratować. W póniejszym czasie, gdy dziecko Dubriciusa dotknęło go i wyleczyło z trądu, Efrddyl i Dubricius pogodzili się z Peibio.
Był człowiekiem wielkiego rozumu. Z tego powodu jeszcze zanim osiągnął wiek męski, zyskał sławę uczonego. Rządził wyspą Caldrey.
Św. Dubricius był jednym z założycieli życia monastycznego w Walii. Najpierw założył klasztory w Henllan (Hentland) i Moccas, które służyły jako domy dla innych opactw w Herefordshire, Gwent i Wye Valley. Był nauczycielem wielu walijskich świętych, między innymi św. Teilo i św. Samsona z Dol. Uzdrawiał chorych przez nałożenie rąk. Ewangelizował Ergyng i znaczną część południowo-wschodniej Walii, został też biskupem w Ergyng. Jego władza biskupia rozciągała się prawdopodobnie na całe Glamorgan i Gwent, czyli obszar, który później znany jest jako diecezja Llandaff. Jednak możliwe jest, że nie był w sensie administracyjnym głową kościoła na tym obszarze, a jedynie biskupem wyświęcającym kapłanów. Przyjaźnił się ze św. Illtydem i św. Samsonem, którego najpierw ustanowił opatem jednego z klasztorów, a potem wyświęcił na biskupa.
Niepotwierdzona legenda mówi, że św. Dubricius został arcybiskupem Llandaff za przyczyną św. Germana z Auxerre; później miał koronować króla Artura.
Ostatnie lata swojego życia spędził w Ynys Enlli. Pochowano go na wyspie Bardsey. W 1120 r. relikwie przeniesiono do Llandaff.
W ikonografii św. Dubricius przedstawiany jest z dwoma pastorałami i krzyżem arcybiskupim.
Wspomnienie jego obchodzimy 14 listopada.
© 20002021 barbara Wszystkie prawa zastrzeżone | All rights reserved Strona nie zawiera cookies